OUR DREAM TRIPS

 "എൻ്റെ അമ്മേ, ഇനി ഒരിക്കലും ഈ നടയിൽ ഞാൻ വരില്ല. എനിക്ക് നീ തന്ന കഷ്ടപ്പാടുകൾക്കൊന്നും ഇതുവരെ ഞാൻ നിന്നെ കുറ്റപെടുത്തിയിട്ടില്ല. ഈ ജന്മത്തിൽ എത്ര ഞാൻ സഹിച്ചൂ. എപ്പോഴെങ്കിലും ഞാൻ വന്നു പരാതി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ. കണ്ണീർ പൊഴിക്കുമ്പോഴും ഈ നടയിൽ വന്നു ഞാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ടേ ഉള്ളൂ. തന്ന സഹനങ്ങൾ ഒക്കെയും കൈയ്യും നീട്ടി സ്വീകരിച്ചിട്ടേ ഉള്ളൂ. പക്ഷേ ഇതു ഞാൻ ക്ഷമിക്കില്ല. ഇതു ഒരമ്മയുടെ കണ്ണുനീരാണ്, അത് ഈ കാൽനടയിൽ ഞാൻ വയ്ക്കുന്നൂ. നീയും ഒരമ്മയാണ്. എൻ്റെ സങ്കടം നിനക്കേ മനസ്സിലാകൂ. ഇനി ഞാൻ ഈ നടയിൽ വരില്ല എനിക്ക് നീ മറുപടി തരാതെ."  കണ്ണുകൾ തുടച്ചു മാതാവിൻ്റെ രൂപത്തിനടുത്തു നിന്നും ഞാൻ ആശുപത്രിയിലേക്ക് നടന്നൂ.  ഇനി എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയില്ല....  ജീവിക്കണോ അതോ മരിക്കണോ... അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഇനി ആർക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ ജീവിക്കേണ്ടത്? കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഒത്തിരി സന്തോഷത്തോടെയാണ് ഞാൻ ആ വീട്ടിലേക്കു  കയറി ചെന്നത്. രണ്ടാനമ്മയുടെ ചവിട്ടും കുത്തും ഏറ്റു ജീവിതം മടുത്തിരുന്നൂ. നന്നേ ചെറുപ്പത്തിലേ പെറ്റമ്മ പോയി, ദൈവസന്നിധിയിലേയ്ക്ക്. പിന്നെയുള്ള ജീവിതം അത് കഷ്ടപ്പാടുകൾ മാത്രം നിറഞ്ഞതായിരുന്നൂ.  കല്യാണം എനിക്ക് ഒരു

 "നമുക്ക് പിരിയാം. ഇനി എനിക്ക് വയ്യ." ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. കാരണം മനസ്സുകൾ തമ്മിൽ എന്നേ അകന്നിരുന്നൂ. മനസ്സിലിരുന്നു ആരോ പറഞ്ഞു "തടയുവാൻ നിനക്ക് അവകാശമില്ല." ഇത് ഞാൻ പണ്ടേ  പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതാണ്. കുറച്ചു വൈകി അത്രേ ഉള്ളൂ.  എന്താണ് ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ  ഇനി പറയുവാൻ ബാക്കിയുള്ളത്.?  അഞ്ചു വർഷം പ്രണയിച്ചു. ആ പ്രണയത്തിനൊടുവിൽ എല്ലാവരുടെയും സമ്മതത്തോടെ ഉള്ള വിവാഹം. അധികം ആളുകൾക്കും കിട്ടാത്ത ഭാഗ്യം. ഒന്നിനും ഒരു കുറവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ജീവിതത്തിൽ.  ആരെങ്കിലും കണ്ണ് വച്ചോ ഞങ്ങളെ...  അറിയില്ല... അന്ന് വിവാഹത്തിന് വന്നവർ ഒക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നൂ. "സീമയുടെ ഒരു ഭാഗ്യം. ആഗ്രഹിച്ചതൊക്കെ അപ്പോൾ തന്നെ കിട്ടുവല്ലേ. പഠിച്ചു ഡോക്ടർ ആയി. സ്നേഹിച്ച ചെക്കനെ കിട്ടി. ഇനി എന്ത് വേണം?" അതും ശരിയാണ്. എനിക്ക് എന്തിൻ്റെ കുറവായിരുന്നൂ.  ദൈവം എല്ലാം വാരിക്കോരി തന്നൂ. അപ്പോഴൊക്കെ ദൈവം എന്നൊരാളെ ഞാൻ മറന്നു പോയി. എപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സ് തുറന്നു ദൈവത്തെ വിളിച്ചിരുന്നോ. അല്ലെങ്കിലും സങ്കടങ്ങൾ വരുമ്പോൾ മാത്രമല്ലെ നമ്മൾ ദൈവത്തെ വിളിക്കുന്നത്.  അതുകൊണ്ടു ദൈവം എന്നെ ശിക്ഷിച്ചൂ എന്നൊന്നും ഞാൻ പറയില്ല. കാരണ

"എനിക്ക് ഒന്നും കേൾക്കേണ്ട. ഇപ്പോൾ തന്നെ കൂട്ടുകാരികൾ ഒത്തിരി കളിയാക്കുന്നൂ. നിൻ്റെ വീട്ടിലെന്താ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും വേറെ പണിയില്ലേ എന്നും ചോദിച്ചു." "എന്താ മോളെ നീ ഈ പറയുന്നേ..?" "അമ്മയ്ക്ക് എന്താ ഒന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ലേ. എനിക്ക് താഴെ രണ്ടെണ്ണം കൂടെ  ഉണ്ടല്ലോ. അപ്പോഴാണോ ഈ വയസ്സാം കാലത്തു ഗർഭിണി ആണെന്ന് പറയുന്നത്. ഞങ്ങളുടെ പ്രായം എങ്കിലും നോക്കേണ്ടേ. അച്ഛൻ ഞങ്ങൾക്ക്  വേണ്ടത് പോലും മര്യാദയ്ക്ക് ചെയ്യുന്നില്ല. അപ്പോഴാ ഒരാൾ കൂടി." "മോളെ അങ്ങനെ പറയല്ലേ.വയറ്റിലുള്ള കുഞ്ഞു അത് കേൾക്കില്ലേ. അതിനു വിഷമം ആകില്ലേ. ." എൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നൂ. "ദേ, തള്ളേ ഒരക്ഷരം മിണ്ടണ്ട. എനിക്ക് വയസ്സ് പതിനെട്ടായി. താഴെ ഉള്ള രണ്ടെണ്ണം പതിനഞ്ചും പന്ത്രണ്ടും ആയി നിൽക്കുന്നൂ. അപ്പോഴാണ് അവർ പെറാൻ തയ്യാറാകുന്നത്. കൂട്ടുകാർ എന്നെയും അനിയത്തിമാരെയും ആണ് കളിയാക്കുന്നത്. അകത്തിരിക്കുന്ന നിങ്ങൾക്ക് അതൊന്നും അറിയേണ്ടല്ലോ." അവൾ ആദ്യമായാണ് അങ്ങനെ സംസാരിച്ചത്. എൻ്റെ മോൾ എന്നെ"തള്ളേ" എന്ന് വിളിച്ചിരിക്കുന്നൂ.  പിന്നെ ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല...  അവൾക്കു വിഷമം കാണും.

 "മോളെ നീ എന്താ ഈ പറയുന്നത്? വിവാഹം കഴിക്കുവാനുള്ള പ്രായം നിനക്കായില്ലലോ..? " "പതിനെട്ടു വയസ്സ്.. ഇനിയും പഠിക്കുവാൻ ഏറെയുണ്ട്." അച്ഛൻ നെടുവീർപ്പിട്ടൂ. "എനിക്കൊന്നും കേൾക്കേണ്ട. അമ്മ മരിച്ചിട്ടു വർഷം രണ്ട് ആയപ്പോഴേക്കും അച്ഛന് കെട്ടണം. രണ്ടാനമ്മയുടെ കൂടെ ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ഈ വീട്ടിൽ  നിൽക്കില്ല." "നിനക്ക് താഴെ ഉള്ള കുട്ടിക്ക് വയസ്സ് ഏഴേ ഉള്ളൂ മോളെ. അത് നീ ഓർക്കേണ്ടേ. അവളുടെ കാര്യം നോക്കുവാൻ ഒരമ്മ വേണം." "അച്ഛൻ എന്താണെന്നു വച്ചാൽ ചെയ്‌തോ. എനിക്ക് കല്യാണം കഴിക്കണം." "വേണ്ട മോളെ, നീ വേണേൽ ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് പഠിച്ചോ. അല്ലെങ്കിൽ നിന്നെ ഞാൻ എൻ്റെ വീട്ടിലോ അമ്മ വീട്ടിലോ ആക്കാം." "വേണ്ട, എനിക്ക് ഈ നരകത്തിൽ നിന്നും ഒന്ന് രക്ഷപെട്ടാൽ മതി."  അച്ഛൻ പറയുന്നത് കേൾക്കുവാൻ ഞാൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല.  എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നതിനൊടുവിൽ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു.  "ഇനി എല്ലാം നിൻ്റെ ഇഷ്ടം."  പിന്നീട് അച്ഛൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നൂ. അത് ഞാൻ കണ്ടില്ല എന്ന് നടിച്ചൂ.  അനിയത്തി ഒന്നും മിണ്ടാതെ എന്നെ നോക്കി നിന്നൂ. പെട്ടെന്ന് തന്നെ അച്ഛൻ ആല