OUR DREAM TRIPS

"എനിക്ക് ഇനി വയ്യ, ഇങ്ങനെ പണി എടുത്ത് ചാകുവാൻ..." "രാവിലെ തന്നെ നിനക്കെന്താണ് മറിയെ. ഇനി ഞാൻ വേറെ കെട്ടണോ..?" "ആ പൂതി അങ്ങു മനസ്സിൽ വച്ചാൽ മതി. ഇവിടെ പോത്തു പോലെ രണ്ടെണ്ണം വളർന്നു നില്പില്ലെ. അതുങ്ങളെ അങ്ങു കെട്ടിച്ചാൽ മതി.." "അതെങ്ങനെ ശരിയാകും. മൂത്തവൻ പെണ്ണ് കെട്ടില്ല എന്ന വാശിയിൽ അല്ലെ. അവൻ നിൽക്കുമ്പോൾ ഇളയവൻ എങ്ങനെ കെട്ടും..?" "അതൊന്നും ഇനി നോക്കണ്ട. അവനെ പിടിച്ചു കെട്ടിക്കണം.." .................. "മോനെ ഞാൻ പറയുന്നത് നിനക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ." "അപ്പൻ എന്ത് പറഞ്ഞാലും ശരി. ചേട്ടൻ കെട്ടിയിട്ടേ ഞാൻ കെട്ടൂ.." "നീ ഞാൻ പറയുന്നത് അങ്ങു കേട്ടാൽ മതി. ചേട്ടന് എപ്പോൾ കെട്ടണം എന്ന് തോന്നുമോ അപ്പോൾ കെട്ടട്ടെ.." ............................... ഒരു ദിവസ്സം തന്നെ രണ്ടു പെണ്ണുങ്ങളെ കാണണം. ഏതായാലും കൊള്ളാം. നാട്ടുകാർക്ക് പറഞ്ഞു രസിക്കുവാൻ ഒരു വകയായി. ആദ്യത്തെ പെണ്ണിനെ കണ്ടതും മനസ്സിന് ബോധിച്ചൂ. എപ്പോഴൊക്കെയോ അവളെ ഞാൻ എൻ്റെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ കണ്ടിരുന്നുവൊ...? എന്നിട്ടും ബ്രോക്കറുടെ നിർബന്ധ പ്രകാരം രണ്

"ആ ഭ്രാന്തിയെ നോക്കുവാൻ എനിക്ക് വയ്യ. ഏതു കഷ്ടകാല സമയത്താണോ എനിക്ക് ഈ വീട്ടിൽ കെട്ടി വരുവാൻ തോന്നിയത്...." ഭാര്യയുടെ അലർച്ച കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് എല്ലാം മനസ്സിലായി. ഓടിചെന്ന് നോക്കുമ്പോൾ അമ്മ ഗേറ്റിൽ പിടിച്ചു റോഡിലേയ്ക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്നൂ. "പാവം മക്കളേയും പ്രതീക്ഷിച്ചുള്ള നിൽപ്പാണ്" അമ്മയെ  ഞാൻ അകത്തേയ്ക്കു കൂട്ടികൊണ്ടു വന്നൂ.. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഭാര്യ തുടങ്ങി. "മനുഷ്യന് പുറത്തിറങ്ങുവാൻ തന്നെ നാണക്കേട് തോന്നുന്നൂ. അമ്മായിഅമ്മ ഭ്രാന്തിയാണ് എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ എന്ത് അഭിമാനമാണ്..? ഭ്രാന്തു ഉണ്ടെങ്കിൽ ചങ്ങലയ്ക്കു ഇടണം. ഇതു പോലെ അഴിച്ചു വിടുകയല്ല വേണ്ടത്." ............................... വിവാഹാലോചനകൾ വന്നപ്പോൾ ഒരു കാര്യമേ ഞാൻ ആവശ്യപെട്ടിരുന്നുള്ളു. " അമ്മയ്ക്ക് ഓർമ്മകുറവുണ്ട്, എൻ്റെ പണവും പ്രതാപവും കണ്ട് ആരും ഈ വീട്ടിലേയ്ക്കു വരണ്ട. അമ്മയെ നോക്കുവാൻ കഴിയുന്നവർ വന്നാൽ മതി." അതുകേട്ടതും അച്ഛൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.... പാവപ്പെട്ട വീട്ടിലെ പെണ്ണിനെ കാണുവാൻ ചെന്നപ്പോൾ ഞാൻ ഈ കാര്യം അവളോടും പറഞ്ഞതാണ്. കാരണം പിന്നീട് ഒരിക്കലും ചതിക്കപ്പെട്ടു എന്

തല കുനിച്ചു നാട്ടുവഴിയിലൂടെ സ്കൂളിലേയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോൾ എന്തായിരുന്നൂ മനസ്സിൽ. വെറും നിസ്സംഗത മാത്രം.. ഒന്നും ചെയ്യുവാൻ കഴിയാത്ത നാലാംതരക്കാരി അത് മാത്രമാണ് ഞാൻ... കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ ആരും കാണാതെ തുടച്ചൂ... പോകുന്ന വഴിയിൽ എല്ലാം ആളുകൾ കളിയാക്കി ചിരിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. അവരോടു ദേഷ്യം ഒന്നും തോന്നിയില്ല. മറ്റുള്ളവരുടെ ദുഃഖങ്ങളിൽ സന്തോഷിക്കുവാൻ അല്ലെ എല്ലാവർക്കും ഇഷ്ടം. എത്രയോ വർഷങ്ങളായി ഈ പരിഹാസ ചിരികളും കുത്തുവാക്കുകളും ഞാൻ കേൾക്കുന്നൂ.. ........................................ അപ്പനും അമ്മയും തമ്മിൽ എന്നും വഴക്കാണ്. ഞാൻ പിടിച്ച മുയലിനാണ് മൂന്ന് കൊമ്പ് എന്ന വാശിയാണോ രണ്ടുപേർക്കും. കുടിയനായ അപ്പനാണോ തെറ്റുകാരൻ.... അറിയില്ല... പലപ്പോഴും അവർ തമ്മിൽ എന്തിനാണ് വഴക്കു കൂടുന്നത് എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നൂ.. അനിയൻ ജനിച്ചതിൽ പിന്നെ അമ്മയെ അപ്പന് സംശയമാണ്. അപ്പൻ്റെ തല്ലു കൊള്ളുന്നത് അമ്മയ്ക്ക് ശീലമാണ്. തല്ലുകൊണ്ട് അമ്മ ഇരുന്നു കരയുന്നതു കാണുമ്പോൾ ഞാൻ നിസ്സംഗതയോടെ നോക്കി നിൽക്കും. അല്ലെങ്കിലും കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു എൻ്റെ കണ്ണുനീരൊക്കെ വറ്റിയിരുന്നൂ.. വലിയ വഴക്

എന്നും എന്തിനും അമ്മയായിരുന്നൂ എനിക്ക് തുണ. വാശിയോടെ പഠിക്കുവാൻ എനിക്ക് പ്രേരണയായത് അമ്മയായിരുന്നൂ. പലപ്പോഴും എന്നെ പരിചയപ്പെടുന്നവർ ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്. "എങ്ങനെ നീ ഇത്ര നന്നായി ചിരിക്കുന്നൂ...?" അതിനുള്ള ഉത്തരവും എനിക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നൂ. ഏറ്റവും കൂടുതൽ ദുഃഖം അനുഭവിക്കുന്നവന് മാത്രമേ ചിരിയുടെ വില അറിയുവാൻ കഴിയൂ. പ്രശ്നങ്ങൾ ഇല്ലാത്തവർ ആരെങ്കിലും ഈ ലോകത്തിൽ ഉണ്ടോ...? ജോലിയിൽ പ്രശ്നം, വീട്ടിൽ പ്രശ്നം, കുട്ടിക്ക് പ്രശ്നം... അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോൾ ചിരിക്കുവാൻ നേരം കാണില്ലല്ലോ...? അമ്മ എന്നും എന്നോട് പറയുമായിരുന്നൂ.. "ഇന്നിൽ ജീവിക്കുവാൻ നീ പഠിക്കണം. ഈ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന ഓരോ നിമിഷവും ഒരിക്കൽ തിരിച്ചു വേണമെന്ന് നീ ആഗ്രഹിക്കും. അന്ന് നിനക്ക് അത് കൈയ്യെത്തി പിടിക്കുവാൻ സാധിക്കില്ല..." അന്നൊക്കെ ഞാൻ ഓർക്കും ഈ അമ്മയ്ക്ക് വേറെ ഒരു പണിയുമില്ലേ.... എൻ്റെ കുട്ടിക്കാലത്തു ആങ്ങളമാരോട് തല്ലു പിടിക്കുമ്പോൾ അമ്മ പറയുമായിരുന്നൂ... "എൻ്റെ കുട്ടി, നീ അവരോടു ക്ഷമിക്കൂ. എന്നിട്ടു അവരോടൊപ്പം കളിച്ചു വളരണം. നാളെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു മറ്റൊരു വീട്ടിൽ പോകുമ്പോൾ നിന

 " ചേച്ചി, ആ ചക്ക ഞാൻ പറിച്ചെടുത്തോട്ടെ.." "മോളിങ്ങു കയറി വാ. ചക്കയൊക്കെ ചേച്ചി ഇട്ടു തരാം. കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നിട്ട് പോകാം.." "വേണ്ട ചേച്ചി, അമ്മ കണ്ടാൽ പ്രശ്നം ആകും.." "അവർ ഉച്ച ഉറക്കത്തിലായിരിക്കും. നീ പേടിക്കേണ്ട." അവളുടെ നിറവയറിലേയ്ക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അറിയാതെ കണ്ണുനിറഞ്ഞു. എനിക്കും അവളെ  പോലെ ഒരു മകളുണ്ട്. അവൾ കോളേജിൽ പഠിക്കുന്നൂ.  ഇവിടെ എനിക്ക് കഷ്ടപ്പാടാണ്. ഇല്ലായ്മ്മയിൽ തന്നെ ഞാനും ജീവിക്കുന്നൂ. പക്ഷേ അദ്ദേഹം കിട്ടുന്നതുകൊണ്ട് നന്നായി തന്നെ എന്നെയും മകളെയും നോക്കുന്നുണ്ട്. സ്നേഹത്തിന് ഈ വീട്ടിൽ ഒരു കുറവും ഇല്ല. സുമ അയല്പക്കത്ത് കല്യാണം കഴിച്ചു വന്നതാണ്. കൊടുക്കാമെന്നു പറഞ്ഞ സ്ത്രീധനം കൊടുക്കുവാൻ അവളുടെ അച്ഛന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഭൂസ്വത്തു ഒരുപാടുള്ള വീട്ടിലെ പെൺകുട്ടി. എന്നിട്ടും ഒരു ഫലവുമില്ല. എല്ലാ വസ്തുക്കളും കേസിലാണ് എന്ന കാര്യം വിവാഹ സമയത്തു അവളുടെ അച്ഛൻ മറച്ചു വച്ചൂ. സ്വത്തു മാത്രം മോഹിച്ചു അവളെ വിവാഹം കഴിച്ചവന് അവളെ പക്ഷേ ഇപ്പോൾ വേണ്ട... ഞാൻ പലപ്പോഴും ചിന്തിക്കാറുണ്ട്... "അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ കുടിയനായ അവനു ഇത്ര നല്ല പെൺകുട

"നാളെ നക്ഷത്രം ഇടണം. ക്രിസ്തുമസ്സ്‌ ഇങ്ങടുത്തല്ലോ.." "എൻ്റെ പുഷ്പേ നിനക്ക് വേറെ ഒരു പണിയുമില്ലേ. ആർക്കു വേണ്ടിയാണ് നമ്മൾ ഈ ഒരുങ്ങുന്നത്. അവർ വരില്ല എന്ന് നിനക്ക് അറിയില്ലേ.." പെട്ടെന്ന് എൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു... മക്കൾ നാലു പേരാണ്. പഠനത്തിൽ ഒന്നിനൊന്നു മിടുക്കർ. പഠിച്ചിരുന്ന ക്ലാസ്സുകളിൽ എല്ലാം ഒന്നാമതായിരുന്നൂ. അവർ വാങ്ങി കൂട്ടുന്ന സമ്മാനങ്ങൾ കണ്ടു എന്നും അഭിമാനിച്ചിട്ടേയുള്ളൂ.. പലരും പറയുന്നത് കേൾക്കുമ്പോൾ എന്നും അഭിമാനത്തോടെ തല ഉയർത്തി നിന്നിട്ടേയുള്ളൂ.. "കുട്ടികളെ വളർത്തുകയാണെങ്കിൽ പുഷ്പയും തോമസും വളർത്തുന്നത് പോലെ വേണം. നമ്മുടെ മക്കൾ ആ കുട്ടികളെ കണ്ടു പഠിക്കണം." ................................ ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും അറിയപ്പെടുന്ന കോളേജിലെ പ്രൊഫസർമാർ ആണ്. രണ്ടു പെൺകുട്ടികളേയും  രണ്ടു ആൺകുട്ടികളേയും ദൈവം അറിഞ്ഞു തന്നപ്പോൾ ഒത്തിരി അഹങ്കരിച്ചൂ. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വീട്ടിൽ വിദ്യാഭ്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നത് തോമസിന് മാത്രം ആയിരുന്നൂ. സാമ്പത്തികമായി മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന കുടുംബം ആയിരുന്നൂ എൻ്റെത്. തോമസിൻ്റെ കുടുംബവുമായി ഒത്തു പോകുവാൻ പ്രയാസം തോന്നിയത്കൊണ്ടാണ് ഞങ