OUR DREAM TRIPS

തിരിഞ്ഞു ഞാൻ നോക്കിയില്ല. കണ്ണുകൾ തുടച്ചു തല നിവർത്തി നടന്നൂ. പലർക്കും എന്നെ പറ്റി പലതും പറയുവാൻ കാണും. അതൊന്നും ഞാൻ കേൾക്കുവാൻ നിൽക്കുന്നില്ല. ഇനി ഈ നാട്ടിലേക്കു ഒരു മടക്കം ഇല്ല. അത് എൻ്റെ തീരുമാനമാണ്. ഞാൻ ഒരു മണ്ടിയാണെന്നു നിങ്ങൾ കരുതിക്കോളൂ. എനിക്ക് ആരോടും ഒന്നും പറയാനില്ല. എല്ലാം എൻ്റെ വിധിയാണ്.  അതിനു മറ്റുള്ളവരെ പഴിച്ചിട്ടു എന്ത് കാര്യം?  ദൈവം എല്ലാവരെയും ഒരുപോലെ അല്ലല്ലോ സൃഷിക്കുന്നത്? പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്... ചില ജന്മങ്ങൾ ദൈവത്തിൻ്റെ വികൃതികൾ ആണോ എന്ന്. ................................... വയസ്സ് പതിനെട്ടു ആയപ്പോൾ മുതൽ ഉള്ളിൽ ഭയം തുടങ്ങി. ഇനി എൻ്റെ ഊഴം ആണല്ലോ എന്നോർത്ത്. ഇപ്പോഴും എനിക്ക് കുട്ടിത്തം മാറിയിട്ടില്ല. ഇനിയും ഒരുപാടു പഠിക്കണം എന്നുണ്ട്. പഠിക്കുവാൻ അത്ര കഴിവൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടല്ല. എന്നാലും എൻ്റെ പ്രായത്തിലുള്ളവർ കോളേജിൽ പോകുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഒരാഗ്രഹം എനിക്കും പോവണം.  പേടിച്ചു പേടിച്ചു അതൊന്നു അമ്മയോട് പറഞ്ഞു  "എനിക്ക് കോളേജിൽ ചേരണം. അനിയൻ പഠിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ, എന്നെയും ചേർക്കണം." ഒരടി മുഖത്തിട്ടു കിട്ടിയത് മാത്രം ഓർമ്മയുണ്ട്. പിന്നെ കുറെ കേട്ടൂ. കേട്ടാൽ അറക്കു

                                  അദ്ധ്യായം 1: മണിക്കുട്ടിയുടെ ലോകം  എൻ്റെ കണ്ണിലൂടെ കാണുന്നതു കൊണ്ടു മാത്രം ആണോ എന്നെനിക്കറിയില്ല, എന്ത് ഭംഗിയാണ് എൻ്റെ നാട് കാണുവാൻ. നിറയെ വയലേലകൾ ഉള്ള, ഒത്തിരി ആമ്പൽപ്പൂക്കൾ വിടർന്നു നിൽക്കുന്ന കുളങ്ങളും പാടങ്ങളും ഉള്ള എൻ്റെ നാട്. മണിക്കുട്ടിയുടെ നാട് എന്ന് നിങ്ങൾ അതിനെ വിളിച്ചോളൂ കേട്ടോ. അങ്ങനെ കേൾക്കുവാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം.  എൻ്റെ ഈ ഗ്രാമത്തിലെ പാടവരമ്പിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ തന്നെ മനസ്സൊന്നു തണുക്കും. നിറയെ താമരകൾ വിരിയുന്ന അമ്പലക്കുളം. ഐശ്വര്യം തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന അമ്പലം. പിന്നെ കുറേ നല്ല നാട്ടുകാരും. നന്മകൾ മാത്രം നിറഞ്ഞതാണ് എൻ്റെ നാടെന്നു പറയുവാനാണ് എന്നും എനിക്കിഷ്ടം. എന്നും സന്തോഷം മാത്രം നിറഞ്ഞു നിൽക്കട്ടെ ഈ നാട്ടിൽ.  ഇവിടെ ഉള്ള എല്ലാവർക്കും പറയുവാനുണ്ടാകും ഒരു കഥ. ഇവിടത്തെ പുൽനാമ്പുകൾക്കു വരെ പറയുവാൻ ഒരുപക്ഷേ ഒരു കഥ ഉണ്ടാകും. തൽക്കാലം അതവിടെ നിൽക്കട്ടെ. എനിക്ക് പറയുവാനുള്ളത് ഈ നാടിൻ്റെ  കഥയല്ല. മണിക്കുട്ടിയുടെ കഥയാണ്. മണിക്കുട്ടിയിൽ നിന്നും തുടങ്ങി മണിയമ്മൂമ്മയിൽ അവസാനിക്കുന്ന എൻ്റെ കഥ.  എനിക്കറിയാം എല്ലാവർക്കും തന്നെ ജനിച്ചു വളർന്ന നാട് പ്രീയപ്പെട്ടത