OUR DREAM TRIPS

 ശവപ്പെട്ടിയുടെ മുകളിൽ അവസാനത്തെ പിടി മണ്ണ് ഇട്ടതു ഞാൻ ആയിരുന്നൂ. എല്ലാവരും പോകുന്നത് വരെ ഞാൻ കാത്തു നിന്നൂ. ഒന്നു കാർക്കിച്ചു തുപ്പിയതിനു ശേഷം ഞാൻ ആ മണ്ണ് ആ പെട്ടിയുടെ മുകളിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. അത് വലിച്ചെറിയുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒട്ടും സങ്കടം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.  പകരം മനസ്സിൽ എവിടെയൊക്കെയോ ഒതുക്കി വച്ചിരുന്ന എൻ്റെ പക ആ മൺതരികൾക്കു ഒപ്പം ആ കുഴിയിലേക്ക് വീണു.  "ദൈവത്തിൻ്റെ നീതി" പെട്ടെന്ന് ആരോ തോളിൽ കൈ വച്ചു. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു  അമ്മയാണ്. "വാ മോളെ, പോകാം." ഞാൻ തലയാട്ടി. എന്നിട്ടു ആ കൈ തട്ടി തെറിപ്പിച്ചു. ഒറ്റയ്ക്ക് മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോൾ മനസ്സു ശൂന്യം ആയിരുന്നൂ. ഈ പ്രായത്തിൽ എനിക്ക് ഇനി ആ കൈത്താങ്ങു ആവശ്യമില്ല. അത് വേണ്ടിയിരുന്ന പ്രായത്തിൽ ഈ കൈ പിടിച്ചു നടത്തുവാൻ ആരെയും ഞാൻ കണ്ടില്ല. ഫ്ലാറ്റിൽ എത്തി കണ്ണടക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു നാലാം ക്ലാസ്സുകാരി വിങ്ങിപ്പൊട്ടി. "ആരും തുണയില്ലാത്ത ഒരു പാവം കുട്ടി." പെട്ടെന്നു കേട്ടു അമ്മയുടെ സ്വരം.  "മോളെ, അമ്മ പൊക്കോട്ടെ, നിനക്കിവിടെ ഒരു കുറവും ഉണ്ടാകില്ല. അമ്മമ്മ നിന്നെ നന്നായി നോക്കിക്കൊള്ളും." "വേണ്ട, എനി

 "മോനെ, നീ എളേപ്പനോട് ഒന്നിവിടം വരെ വരുവാൻ പറയുമോ..?" "ഇപ്പോൾ എളേപ്പൻ എന്തിനാണ്? വയസ്സാം കാലത്തു അടങ്ങി ഒതുങ്ങി എവിടെ എങ്കിലും കിടക്കുവാൻ നോക്ക്. നല്ല കാലത്തു തല്ലുപിടിക്കുവാനെ നേരം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എനിക്ക് വയ്യ വിനീഷിൻ്റെ വായിലിരിക്കുന്നത് കേൾക്കുവാൻ. എത്രയോ പ്രാവശ്യം അമ്മ എളേപ്പനെ അവഹേളിച്ചു ഇറക്കി വിട്ടിരിക്കുന്നൂ. അന്നൊന്നും അപ്പൻ ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ." പിന്നെ ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഇവിടെ നിന്ന് ഇറക്കി വിട്ടാൽ പോകുവാൻ വേറെ ഇടമില്ല. നാലു മക്കൾ ഉള്ളതിൽ ഭേദം ഇവൻ ആണ്. മനസ്സിൽ ഇത്തിരി എങ്കിലും നന്മ ബാക്കി കൊണ്ട് നടക്കുന്നവൻ. അവൻ കൂടെ കൈവിട്ടാൽ പ്രതാപിയായ ഞാൻ നടുത്തെരുവിൽ നിൽക്കേണ്ടി വരും. ഒന്നോർത്താൽ ജീവിതത്തിൽ ഒന്നും നേടിയിട്ടില്ല. പിടിച്ചു അടക്കിയതൊന്നും അനുഭവിക്കുവാൻ യോഗം ഉണ്ടായില്ല. മക്കൾക്കെല്ലാം വേണ്ടതിൽ അധികം സമ്പാദിച്ചു നല്കി. സ്വത്തിനപ്പുറം അവർക്കു മറ്റൊന്നും വേണ്ട. ഈ വയസ്സാം കാലത്തു വൃദ്ധസദനത്തിൽ പോകുവാനും വയ്യ.  തെറ്റ് എൻ്റെ മാത്രം ആണ്. ഭാര്യ പറയുന്നത് മാത്രം കേട്ട് നടന്നപ്പോൾ നീതി ചെയ്തില്ല. അവൾ പോയപ്പോൾ ഒന്നും കൂടെ കൊണ്ട് പോയില്ല. നാളെ ഞാനും പോകും,

 ഫോൺ അടിക്കുന്നൂ, നോക്കുമ്പോൾ അച്ഛനാണ്. "മോനെ അമ്മയ്ക്ക് തീരെ വയ്യ. നീ ഒന്ന് നാട്ടിലേക്ക്‌  വരണം. കുറച്ചു ദിവസ്സം നിന്നിട്ടു തിരിച്ചു പൊക്കോളൂ. പറ്റില്ല എന്ന് പറയരുത്." "ഞാൻ നോക്കട്ടെ, അച്ഛാ. എനിക്ക് വരുവാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. കുട്ടികൾക്ക് പരീക്ഷ ഉണ്ട്. അവളെ കൊണ്ട് ഒറ്റയ്ക്ക് എല്ലാം നോക്കുവാൻ പറ്റില്ല." "ഞാൻ നിർബന്ധിക്കുന്നില്ല. വീണയും വിനോദും വന്നിട്ട് പോയി. നീ വരുന്നില്ലേ എന്നവൾ ചോദിച്ചൂ. അവൾക്കു നിന്നെ ഒന്ന് കാണണം." "ഊം നോക്കട്ടെ.." ഫോൺ വയ്ക്കുമ്പോൾ മനസ്സു ശൂന്യം ആയിരുന്നൂ. ഈ നാട്ടിൽ എത്തിയിട്ട് വർഷം പത്തായിരിക്കുന്നൂ. നാട്ടിൽ ഇതിനിടയിൽ രണ്ടു വട്ടം മാത്രമാണ്  പോയത്.   അല്ലെങ്കിലും നാട്ടിൽ എനിക്ക് ആരാണുള്ളത്?  അമ്മയും അച്ഛനും സഹോദരങ്ങളും. ആ ബന്ധത്തിനു എന്തെങ്കിലും   അർത്ഥമുള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല.  എല്ലാം ഒരു ചോദ്യചിഹ്നം പോലെ ഇന്നും മനസ്സിലുണ്ട്.  മനസ്സു ഒത്തിരി പുറകിലേക്ക് പോയി. ............................... എത്ര സന്തോഷത്തോടെയാണ് ഞാൻ അന്ന് അമ്മവീട്ടിലേയ്ക്ക് വന്നത്. അവിടെ അമ്മമ്മയും അമ്മാവനും മാത്രമേ ഉള്ളൂ. അന്ന് ഞാൻ രണ്ടാം  ക

 "വിഷ്ണുവേട്ടാ , നമുക്ക് എൻ്റെ വീട്ടിൽ പോയി നിന്നാലോ.." "അത് വേണോ. ഇവിടെ ഇപ്പോൾ എന്താ കുഴപ്പം നിനക്ക്." "അവിടെ ആകുമ്പോൾ എനിക്ക് അനിയൻ്റെയും അനിയത്തിയുടെയും കാര്യങ്ങൾ നോക്കാമല്ലോ. അപ്പനും അമ്മയും ഇല്ലല്ലോ. ഞാൻ അല്ലെ അവർക്കുള്ളൂ. അവർ ആകെ കഷ്ടത്തിൽ ആണ്. " "അതൊക്കെ ശരി തന്നെ. അവിടെ നിന്ന് വന്നതിൻ്റെ വിഷമം ആണ് നിനക്കിപ്പോൾ. കല്യാണം കഴിയുമ്പോൾ എല്ലാവർക്കും അങ്ങനെ ഒക്കെ തോന്നും. കുറേ കഴിയുമ്പോൾ ശരിയാകും. പക്ഷേ നിനക്ക് വേണമെങ്കിൽ അവരെ ഇങ്ങോട്ടു കൂട്ടാം കേട്ടോ. ഇവിടെ അമ്മ മാത്രമല്ലേ ഉള്ളൂ. എനിക്ക് അതിൽ പ്രശ്നം ഒന്നും ഇല്ല. അനിയൻ്റെ പഠനം ഇനി ഒരു വർഷം കൂടെ അല്ലേ ഉളളൂ. ജോലി കിട്ടിയാൽ അവനു ഒരു പെണ്ണിനെ നോക്കാം. അനിയത്തിക്കുട്ടി ഇവിടെ നിന്ന് പഠിക്കട്ടെ, അവൾക്കു ഇഷ്ടമുള്ളിടട്ടോളം കാലം. പിന്നെ അവർ കുട്ടികൾ ഒന്നും അല്ലല്ലോ, കാര്യങ്ങൾ അവർക്കു മനസ്സിലാകാതെ വരുമോ." "അനിയത്തിക്കു ഒന്നും അറിയില്ല ഏട്ടാ.  അനിയൻ പഠിക്കുവല്ലേ. അവർക്കു ഇവിടെ ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിലോ." "നിനക്ക് അവർ വലുതാണെങ്കിൽ എനിക്ക് എൻ്റെ അമ്മയും വലുത് തന്നെയാണ്. അച്ഛൻ മരിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് വയസ്