OUR DREAM TRIPS

 "കേട്ടത് സത്യം ആകരുതേ എന്ന് ഒത്തിരി പ്രാർത്ഥിചൂ. കിച്ചേട്ടൻ എന്നെ ചതിക്കുമോ. ഇല്ല ഒരിക്കലുമില്ല. എൻ്റെ കിച്ചേട്ടൻ നല്ലവനാണ്." ഫോൺ വിളി വന്നതും, ആധി പിടിച്ചു ആദ്യം കിട്ടിയ ഓട്ടോയിൽ  കയറി വേഗം ആ ആശുപത്രിയിൽ എത്തി. അവിടെ കണ്ടു ക്യാൻ്റെനിൽ കൂട്ടുകാരി പറഞ്ഞത് പോലെ എൻ്റെ ഭർത്താവും അവളും മുട്ടിയിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നൂ. എന്നാലും എൻ്റെ കിച്ചേട്ടൻ എന്നെ ഇങ്ങനെ ചതിക്കുമെന്നു മനസ്സിൽ ഒരിക്കൽ പോലും ഞാൻ കരുതിയില്ല. ബിരുദം കഴിഞ്ഞു വീട്ടുകാരെ ഉപേക്ഷിച്ചു കിച്ചേട്ടന് ഒപ്പം പോരുമ്പോൾ മനസ്സിൽ സന്തോഷം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.  അന്നൊരു ദിവസ്സം കിച്ചേട്ടൻ വീട്ടിൽ വന്നു വിളിച്ചിറക്കുകയായിരുന്നൂ.. വീടിൻ്റെ പടി ഇറങ്ങുമ്പോൾ അമ്മ നെഞ്ചത്തലച്ചു കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു.  "നിനക്ക് ഒരു കുറവും ഞങ്ങൾ ഇതുവരെ വരുത്തിയിട്ടില്ല. സ്നേഹം പങ്കിട്ടു പോകുവാതിരിക്കുവാൻ വേറൊരു കുഞ്ഞിന് ഞാൻ ജന്മം നൽകിയില്ല. എന്നിട്ടും നീ എന്നെ ചതിച്ചില്ലേ. കൂട്ടുകാരെ പോലെ ആയിരുന്നില്ലേ നമ്മൾ. ഇതുവരെ വളർത്തിയ ഞങ്ങളേക്കാൾ വിശ്വാസം നിനക്ക് അവനെയല്ലേ. ഞാൻ നിന്നെ ശപിക്കില്ല മോളെ ഒരിക്കലും. പക്ഷേ ഒരിക്കൽ നീ മനസ്സിലാക്കും ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹം, ഈ പ

 "നാശം, ഇന്നും അവൻ അവിടെ തന്നെ ഉണ്ട്..."  മുന്നോട്ടു പോകുവാൻ പേടി തോന്നുന്നൂ.  അവന് ഈ വഴിയിൽ തന്നെ ഇരിക്കണമെന്ന് നിർബന്ധം ഉണ്ടോ. കലുങ്കിൽ കയറി അങ്ങനെ ഇരിക്കും എന്നെയും നോക്കി. ഉള്ള ചെറിയ ജോലിയും ചെയ്തു ഒരു മൂലയ്ക്ക് ഒതുങ്ങാം എന്ന് വിചാരിച്ചാലും ഈ ലോകം അതിനു സമ്മതിക്കില്ല.. "അമ്മ എന്താ പിറുപിറുക്കുന്നേ.." "ഒന്നുമില്ല, മോൻ വേഗം നടക്കൂ.." തല താഴ്ത്തി കുഞ്ഞിൻ്റെ കൈയ്യും പിടിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ നിറയെ ഭയം ആയിരുന്നൂ. പെട്ടെന്ന് അവൻ എങ്ങാനും കയറി പിടിച്ചാൽ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യും. ചോദിക്കുവാനും പറയുവാനും ആരുമില്ല. വിധവകളെ കയറി ആര് പിടിച്ചാലും കുറ്റം വിധവയ്ക്ക് തന്നെയല്ലേ.  "കണ്ണും കൈയ്യും കാട്ടി വശീകരിച്ചു എന്ന ചീത്തപ്പേര് പെണ്ണിന് സ്വന്തം" ഇനിയുള്ള കാലം മോന് വേണ്ടി ജീവിക്കണം. മറ്റൊന്നും മനസ്സിൽ ഇല്ല. അല്ലെങ്കിലും എൻ്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ ഒക്കെ എന്നേ ഞാൻ മനസ്സിൽ ഇട്ടു അടച്ചു പൂട്ടി. ................................. "ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ശാഠ്യം പിടിക്കുന്നത്. ആ കാറ് നമുക്ക് വേണ്ട മോനെ." കടയിൽ നിന്നും കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഇറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെ നോക്കി ഞാൻ ന

 "അമ്മേ, അടുത്താഴ്ച ഞാൻ മിനിയുടെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകും..." "അതിനെന്താ മോനെ, നീ ഇടയ്ക്കു പോകാറുള്ളതല്ലേ. എത്ര ദിവസത്തേയ്ക്കാണ്.." "അത് അമ്മേ.." "എന്താ മധു മോനെ.." "അമ്മയ്ക്ക് ഒന്നും തോന്നരുത്. ഇനി ഞങ്ങൾ അവിടെയാണ് നിൽക്കുന്നത്.." "നീ എന്താ ഈ പറയുന്നത്. ഈ വീട് പിന്നെ ആർക്കുള്ളതാണ്.." "ഇല്ല അമ്മേ, മിനിയുടെ അച്ഛൻ ഞങ്ങൾക്ക് കുറച്ചു സ്ഥലം തന്നിട്ടുണ്ടല്ലോ. അവിടെ വീട് പണിയണമെന്ന് വിചാരിക്കുന്നൂ. അതാകുമ്പോൾ മിനിക്ക് എപ്പോഴും അവളുടെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കാണുവാൻ സാധിക്കും. വീട് പണിയുന്നതുവരെ ഞങ്ങൾക്ക് അവളുടെ വീട്ടിൽ താമസിക്കാം. ആകെയുള്ള അളിയൻ കാനഡയിൽ അല്ലെ. അവർ കുടുംബമായി അവിടെ തന്നെ കൂടും. പിന്നെ അവിടെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ആരുമില്ലല്ലോ. ഇവിടെ അവൾക്കു ശരിയാകുന്നില്ല..." അമ്മ അവിടെ തളർന്നിരുന്നൂ. മറുത്തൊരക്ഷരം എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല. അമ്മ എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിക്കുന്ന പോലെ തോന്നി. അത് ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ ഞാൻ നിന്നില്ല. ഓഫീസിൽ പിടിപ്പതു പണിയുണ്ട്. ............................... അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഫോട്ടോയ്ക്ക് മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ആദ്യമായി മോനെ പറ്റി

 "മാഡം ആ പണം ഞാൻ എടുത്തിട്ടില്ല. ഇതെങ്ങനെ എൻ്റെ പുസ്‌തകത്തിനുള്ളിൽ വന്നു എന്ന് എനിക്കറിയില്ല.."  "കള്ളി, പഠിച്ച കള്ളി, ഇതെങ്ങനെ വന്നൂ എന്ന് നിനക്കറിയില്ല അല്ലെ. രാവിലെ നീ അല്ലെ പറഞ്ഞത് ഹോസ്റ്റൽ ഫീ അടക്കുവാൻ പണമില്ല, രണ്ടു ദിവസ്സം കഴിഞ്ഞിട്ട് തരാമെന്നു. പിന്നെ ഈ പണം എങ്ങനെ നിൻ്റെ കൈയ്യിൽ വന്നൂ.  എന്തിനാണ് മോഷ്ടിച്ചത് നീ ഇതു മോഷ്ടിച്ചത്?." "എന്തായാലും നിൻ്റെ  അപ്പനെ ഓർത്തു ഞാൻ ആരെയും അറിയിക്കുന്നില്ല. ആ പാവം മനുഷ്യൻ തകർന്നു പോകും.  കൈയ്യിൽ പണം ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടും അയാൾ നിന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്നില്ലേ. പാടത്തു കിടന്നു കഷ്ടപ്പെടുന്ന അയാളെ എനിക്ക് വേദനിപ്പിക്കുവാൻ വയ്യ. പാവപ്പെട്ടവർക്ക് അഭിമാനം വലുതാണ് കുട്ടി. ഇന്ന് മുതൽ നീ വേറെ മുറിയിൽ കിടന്നാൽ മതി. ഇത്രയും നാൾ ഈ ഹോസ്റ്റലിൽ നടന്ന മോഷണമൊക്കെ നീ ചെയ്തത് ആയിരുന്നല്ലേ. എനിക്ക് ഇപ്പോൾ അത് മനസ്സിലായി." കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു മെട്രണിൻ്റെ  മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ കണ്ടു. തന്നെ നോക്കി പിറുപിറുക്കുന്ന റൂംമേറ്റ്സ്.. ഉറ്റ കൂട്ടുകാരിയായ അഞ്ജലി ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കിയില്ല. അവൾ പോലും എന്നെ വെറുക്കുന്നൂ.. രണ്ടു വർഷം (ബിരുദാനന്ത ബിര

 "അമ്മേ, ഞാൻ പോയി മുല്ലമൊട്ടു പറിച്ചോട്ടെ...." "വേണ്ട മീനു മോളെ, ഇന്ന് ആൻറ്റി അവിടെ ഇല്ല. അതോണ്ട് മോള് പോവേണ്ട. അമ്മയ്ക്ക് ഒത്തിരി ജോലി ഉണ്ട്. നാളെ നമുക്ക് പോയി പറിക്കാം. ഇന്ന് ശനിയാഴ്‌ച അല്ലേ. നാളെ മോൾക്ക് പൂവ് എന്തിനാണ്." അവളുടെ കരച്ചിൽ ഞാൻ കണ്ടില്ല എന്ന് നടിച്ചു...  വയസ്സ് എട്ടേ ഉള്ളു. അവൾക്കു ഒന്നും തിരിച്ചറിയുവാൻ പ്രായം ആയിട്ടില്ല.  പക്ഷെ ഓരോ ദിവസ്സവും പത്രം വായിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ഒരാന്തൽ ആണ്. എത്ര പെൺകുട്ടികൾ ആണ് ചുറ്റിലും പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. ആരെയും വിശ്വസിക്കുവാൻ വയ്യ. കൈ വളരുന്നോ, കാലു വളരുന്നോ എന്ന് നോക്കി വളർത്തി കൊണ്ട് വരുന്നതാണ്, പെറ്റവയറിനു അത് താങ്ങുവാൻ ആകില്ല. അവളെ ഒരു സുരക്ഷിത കൈകളിൽ ഏല്പിക്കും വരെ ഈ നെഞ്ചിൽ തീയാണ്.  എൻ്റെ കുഞ്ഞു മാലാഖ എന്നും നന്നായി ഇരിക്കണം എന്നെ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുള്ളൂ.. അത് പക്ഷേ അവളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുവാൻ എനിക്ക് ആവില്ല. എട്ടും പൊട്ടും തിരിയാത്ത കുട്ടി.  കാമം എന്ന വാക്ക് അവൾക്കു മനസ്സിലാകുമോ. എൻ്റെ കുഞ്ഞു മാലാഖയുടെ   ലോകത്തിൽ സ്നേഹം മാത്രമല്ലെ ഉള്ളൂ. നിർമ്മല ആൻറ്റി അയല്പക്കകാരിയാണ്. അവിടെ അവരും ഭർത്താവും മാത്രമേ ഉള്ളൂ. ഒരു മകൾ

 "ടാ പൊട്ടാ, നിനക്ക് എത്ര പറഞ്ഞാലും മനസ്സിലാകില്ലേ. മണ്ടൻ നിന്നെ പഠിപ്പിക്കുവാൻ ഇരുത്തിയ എന്നെ പറഞ്ഞാൽ മതി.." പിന്നെ ഒന്നും നോക്കിയില്ല വായിൽ വന്നതൊക്കെയും പറഞ്ഞു. അത്രയ്ക്ക് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ എനിക്ക്. പെട്ടെന്ന് അവൻ എൻ്റെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചൂ.. "മോൻ ഇനി അങ്ങനെ ഒന്നും ചെയ്യില്ല. മോൻ നന്നായി പഠിച്ചോളാം അമ്മേ..." അത് കേട്ടപ്പോൾ എൻ്റെ ദേഷ്യം ഒന്ന് ശമിച്ചൂ. അല്ലെങ്കിലും ഞാൻ എന്തിനാണ് അവനോടു ദേഷ്യപെടുന്നത്. ഓഫീസിൽ നിറയെ പ്രശ്നങ്ങൾ ആയിരുന്നൂ. വന്ന ദേഷ്യം മുഴുവൻ ഞാൻ അവൻ്റെ മുകളിൽ ആണ് തീർത്തത്.  പഠിപ്പിക്കുവാൻ അവനെ ഇരുത്തിയതാണ്...  "എത്ര പറഞ്ഞു കൊടുത്തിട്ടും അവൻ്റെ തലയിൽ കയറിയില്ല. പിന്നെയും spelling തെറ്റിക്കുന്നൂ..." തത്കാലം ബാക്കി നാളെ പഠിപ്പിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു, അവിടെ നിറുത്തി.  അവൻ്റെ മനസ്സു വേദനിച്ചാൽ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ആത്മാവ് വേദനിക്കും.. "വെറുതെ കുഞ്ഞിനെ തല്ലണ്ട. അത്രയ്ക്ക് ദേഷ്യം ഉണ്ട് പലരോടും മനസ്സിൽ."  അവനു മനസ്സിലാകുന്ന രീതിയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടേ. അതിനുള്ള മനസ്സ് ഇന്നില്ല. എൻ്റെ തെറ്റ്.. .................................... രാത്രി കിടക്